De manier waarop onze honden met elkaar communiceren is op eigenlijk alle vlakken anders dan dat hoe wij mensen communiceren. Een heel simpel en duidelijk voorbeeld is het kijkgedrag.

Wij mensen kijken elkaar aan als we met elkaar in gesprek zijn. Honden kijken elkaar vaak juist niet aan. Het wegkijken van een hond is een verzoeningsgebaar, een signaal van ‘niks-aan-de-hand-je-hebt-van-mij-niet-te-vrezen’.  Je kunt je vast indenken wat het niet wegkijken dan betekent?

Tijdens de puppycursus leren we je pup dat oogcontact met jou als baas goed nieuws is, en niets om je zorgen over te maken. En we leren hoe je kunt communiceren met je hond op een manier die voor hem begrijpelijk is. Want soms staan we er niet echt bij stil dat we de hond eerst moeten leren wat we bedoelen, voordat we iets aan hem vragen.

Voorbeeld

Als je in het Russisch aan mij vraagt om over een sloot te springen, dan begrijp ik niets van wat je zegt. Ik spreek namelijk helemaal geen Russisch. En dan kun je het duidelijker gaan herhalen door je stem te verheffen of het in het Russisch tegen me te schreeuwen, maar dan nog heb ik geen idee wat je bedoelt. Tot slot kun je mij een duwtje geven zodat ik aan de andere kant van de sloot beland... Jij hebt dan wat je wilde, maar ik heb nog steeds geen idee wat je nu van me wilde. Wat heb ik wel geleerd? Dat ik jou eigenlijk helemaal niet zo leuk vind, want je hebt tegen me geschreeuwd en je hebt me geduwd.

Natuurlijk is het soms nodig om je pup te begrenzen. Tijdens de cursus leren we je hond dat hij iets niet mag door daar een commando aan te koppelen. En dat is hartstikke handig! Daarnaast leren we ook dat het aankijken van de baas iets positiefs oplevert en dat dat dus helemaal niet eng is.